Κόχραν, Τόμας Αλεξάντερ

(Thomas Alexander Cochrane, Άνσφιλντ 1775 – 1860). Άγγλος ναύαρχος. Κατατάχθηκε σε ηλικία 18 ετών στο βρετανικό ναυτικό και διακρίθηκε για τις ικανότητες και τη γενναιότητά του. Στα πρώτα του κατορθώματα συγκαταλέγεται η δίωξη της πειρατείας στη Μεσόγειο, όπου σε διάστημα 15 μηνών αιχμαλώτισε 50 πλοία και περίπου 500 πειρατές. Την περίοδο του γαλλοβρετανικού πολέμου αιχμαλωτίστηκε, αλλά κατόρθωσε να διασωθεί και διορίστηκε πλοίαρχος μεγάλου καταδρομικού, με το οποίο απέκτησε σημαντική περιουσία από πειρατικές λείες. Το 1806 εξελέγη βουλευτής του Χόνιτο και αργότερα του Γουεστμίνστερ. Εκείνη την εποχή έγινε διάσημος όταν αποκάλυψε στοιχεία για καταχρήσεις που γίνονταν στο ναυτικό. Το 1809 ορίστηκε κυβερνήτης μιας φρεγάτας και κατέστρεψε με πυρπολικά, στο λιμάνι του Εξ, τέσσερα γαλλικά πλοία. Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία και αποτελούσε μέλος του αγγλικού κοινοβουλίου κατηγορήθηκε (1814) ως συκοφάντης και ψευδομάρτυρας και παραπέμφθηκε σε δίκη· είχε διαδώσει την πτώση του Ναπολέοντα Α’ προσβλέποντας σε χρηματιστηριακά κέρδη. Έπειτα από αυτή την υπόθεση η καλή του φήμη στο αγγλικό περιβάλλον κατέρρευσε, γεγονός που τον ανάγκασε να εκπατριστεί. Ωστόσο, αργότερα κλήθηκε από τους επαναστατημένους Χιλιανούς, προκειμένου να οργανώσει τον στόλο τους εναντίον των Ισπανών και το 1818 διορίστηκε ναύαρχος. Σε μικρό χρονικό διάστημα οργάνωσε στόλο και κατόρθωσε σημαντικές επιτυχίες εναντίον των Ισπανών. Όμως δυσαρεστήθηκε από την αγνωμοσύνη των συμπολεμιστών του και παραιτήθηκε το 1823. Στη συνέχεια τον προσκάλεσαν στη Βραζιλία, για να αναλάβει ως ναύαρχος τις επιχειρήσεις εναντίον των Πορτογάλων. Μετά τη λήξη των συρράξεων μεταξύ Βραζιλίας και Πορτογαλίας επέστρεψε στην Αγγλία, έχοντας ανακτήσει το κύρος του, έπειτα από τις στρατιωτικές του επιτυχίες, τις οποίες έσπευδε να προβάλλει και ο ίδιος εκφωνώντας πομπώδεις λόγους. Στη συνέχεια ο Κ. δέχθηκε έναντι 57.000 χρυσών στερλινών την πρόσκληση από την Ελλάδα για την ανάληψη της διοίκησης των θαλάσσιων δυνάμεών της, αποβλέποντας σε μια επικερδή σταδιοδρομία. Έτσι διορίστηκε ναύαρχος όλου του ξένου επικουρικού στόλου· ο όρος επικουρικός αποδόθηκε για διπλωματικούς λόγους, καθώς ο στόλος περιλάμβανε ατμοκίνητα πλοία τα οποία ναυπηγούνταν στην Αγγλία. Το 1827 ο Κ. κατέπλευσε στον Πόρο όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό. Αφού ορκίστηκε, ανέλαβε τα καθήκοντα του στολάρχου, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να σημειώσει αξιόλογες επιτυχίες κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις για την άλωση της Ακρόπολης, αλλά τα επιτελικά του σχέδια, τα οποία ήταν επιπόλαια, καθώς και η διαφωνία του με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη απέφεραν ολέθρια αποτελέσματα στην έκβαση των επιχειρήσεων. Τον Ιούνιο του 1827 εμφανίστηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου η επιτυχία του περιορίστηκε στην πυρπόληση ενός τουρκικού πλοίου. Επίσης ατυχείς στάθηκαν και οι απόπειρές του να αιχμαλωτίσει τον Ιμπραήμ στην Γλαρέντζα. Η μόνη σπουδαία επιτυχία του ήταν η ναυμαχία στον Κορινθιακό κόλπο, κοντά στα Σάλωνα (μαζί του ήταν και ο Άγγλος στρατιωτικός και φιλέλληνας, Άστιγξ), όπου αιχμαλώτισε δύο τουρκικά σκάφη και κατέστρεψε επτά. Η συμπεριφορά του, εξάλλου, προς την ελληνική κυβέρνηση υπήρξε ανάρμοστη και αλαζονική, αφού δεν συμμορφωνόταν με τις διαταγές της και δεν υποληπτόταν τη γνώμη των άλλων ναυάρχων. Επιπλέον έφυγε τελείως απρόοπτα από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1827 και επέστρεψε έπειτα από έξι μήνες, προκειμένου να τακτοποιήσει τις οικονομικές υποθέσεις του. Το 1832 ανακλήθηκε από το βρετανικό ναυτικό με τον βαθμό του υποναυάρχου, φέροντας τον τίτλο του 10ου κόμη Νταντόναλντ. Αργότερα ορίστηκε αντιναύαρχος και του ανατέθηκε η διοίκηση των ναυτικών δυνάμεων των Δυτικών Ινδιών (Καραϊβικής). Το 1857, αφού προήχθη σε ναύαρχο, επέστρεψε στην Αγγλία. Έκτοτε παρέμεινε μόνιμα στη χώρα του και αφιερώθηκε στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του, στα οποία αναφέρει τη δράση του στον απελευθερωτικό αγώνα της Βραζιλίας, της Χιλής και του Περού· επίσης το 1861 εκδόθηκε στο Λονδίνο έργο του με τον τίτλο Αυτοβιογραφία ενός ναυτικού.